Dag 4 - Een geweldig mooie rit, het weer is van de partij. Kan het nog mislopen...?

Dag 4, de langste rit, wordt gesponsord door Maria Servranckx de mama van onze begeleider/kok Wim.

Gisterenavond hebben we, uit respect voor de sponsoring van mr en mevr Vereecken, het Hollandse paar weet je nog (zie dag 3), het rustig gehouden. Iedereen kon genieten van de omgeving en de rust. Camping Chartres, voor de liefhebbers, is een toplocatie.

Gezien het vandaag een lange rit was kropen we snel in de slaapzakken. Vroege vogels als we zijn waren we allemaal wakker rond de klok van 06:15 uur. Enkele verplichte nummers zoals douchen, scheren, toiletbezoek enz. en dan was chef Wim bezig met het klaarzetten van ons ontbijtbuffet. Nonkel, hier aangesproken als TonTon Papie, hield zich bezig met klaarzetten van tafels en stoelen. Eenmaal het ontbijt genuttigd werden wij er door een uitermate vriendelijke (not) Française attent opgemaakt dat de mensen hier kwamen genieten van de rust. Fysieke rust en mentale rust is bij de Fransen duidelijk iets anders maar… mademoiselle had gelijk. Het kon wel enigszins beleefder. Soit, we hebben onze portie ‘tegenslag’ voor vandaag wel gehad… not zou later blijken.

Om 08:30 uur de baan op met een fris briesje maar geen regen. Het zou vandaag droog blijven. De eerste fietskilometers verliepen, weliswaar op een route nationale, vlekkeloos. Rechte banen en volle moed aftellen. Na een 40-tal kilometers, aan een goed tempo, verlieten we de hoofdweg. Schitterende golvende baantjes met pittoreske dorpjes wisselden elkaar voortdurend af. Een waar genot om hier te kunnen/mogen fietsen. En dan plots… een eerste bordje met het logo van deze Camino en een pijl. Dit was de voorbode van nog meer glooiende wegen en… wegwijzers. Santiago zal nu niet meer zover zijn… not. Vanhier wordt in quasi elk dorpje de verschillende (want er zijn meer mogelijkheden om in Compostela te geraken) fietsroutes aangeduid.

Op naar onze dinerplaats gelegen in Saint Rimay na een goeie 100 km. De picknicktafel van ter plaatse hadden onze begeleiders al ingenomen en al voorzien van alle maagvullers. Aan eten en drank geen gebrek. We hebben het daar kort gehouden en onze tocht verder gezet. Nu volgden enkele pittige hellingen (tot 11%) elkaar wel in sneltempo op. De route werd verdeeld zodat we maar een 55 km te overbruggen hadden.

We hadden nog niks gehoord van team Wim/Nonkel, behalve dat ze op het parcours enkele foto’s hadden genomen, dus keken we al uit naar onze aankomst op de camping. Waarschijnlijk was alles al geïnstalleerd tegen onzen arrivé en stond het 4 uurtje al klaar. Volgens onze fietsgps moesten wij voor 15:00 uur onze 155 km lange fietstocht beëindigen. Kat in bakkie zou mr. Vereecken, onze Hollandse buur van Chartres, zeggen. Dit was echter gerekend zonder mr. Murphy. Deze liet zijn wet nog eens los op ons.

Onder de vlag van de laatste 2 km stond Nonkel te gesticuleren en naar rechts te wijzen. Daar stond Wim met de camionette. Hoe, zouden wij er al zijn? 2 km vroeger dan voorzien? Nope… Bleek dat de koppeling van de camionette het definitief had laten afweten. Wat nu? Dit kan toch niet waar zijn. Heeft eerwaarde van de Carltonsingers bij de start de zegening niet voldoende serieus genomen. Was dit wel een gewijd exemplaar? Hoeveel pech kan een groep hebben? Haha Wim, das een goei maar niet overdrijven. Het bleek toch waar te zijn. Wat er nu volgt kan alleen maar in een soapaflevering worden verteld.

Onze camionette moet worden gesleept naar een dichtstbijzijnde Renault garage. Wij vervolgen onze weg naar de camping. Daar krijgen wij te horen van Wim dat het voertuig niet direct kan worden hersteld. Ten vroegste binnen veertien dagen, u leest het goed, 'binnen twee weken'. Na heel wat telefoongesprekken tussen ons onderling, tussen Wim en Renaultassistance, tussen ons en het thuisfront enz., zijn we genoodzaakt om onze voorziene rustdag van komende zaterdag vervroegd op te souperen op morgen, woensdag.

Ondertussen kan het thuisfront regelingen treffen om twee goedhartige zielen af te vaardigen met een nieuwe camionette. Door tussenkomst van Mr. Guy Valckenier himself (de burelen waren ondertussen gesloten), kunnen Bram en Gino morgen het voertuig overbrengen vanuit Aalst en terug huiswaarts keren. Dit zal een tocht zijn van 1200km heen en terug. Chapeau voor deze twee heren van onze eigen ‘pechdienst’. Ik zal ze eens uitnodigen voor een etentje. Zonder deze noodoplossing moesten wij onze tocht geheel reorganiseren en weten we niet of we ooit Compostela zouden bereiken. Dat dit geheel buiten onze voorbereiding ligt voelt dubbel zo zwaar.

We laten de moed niet zakken en putten kracht uit onze achterban en sympathisanten. Wij gaan door, ook al mag het geluk eens aan onze zijde staan. Morgen dus een rustdag en krachten opdoen voor de volgende dagen.