Dag 17 - Het dak van deze onderneming, Puerto de Focebadon 1504m werd vandaag bereikt.

De rit van vandaag werd gesponsord door Mujeres Baeyens en Paseo Sam y Max.

Dit is de eerste bergetappe van een zware laatste triptique.

Vandaag opgestaan met wat wolken maar de zon bleek geen hoogdag te vieren en deed spoedig haar werk. Vertrokken vanuit Léon en op weg naar Ponferrada. Tijdens deze rit lag het hoogste punt op 1504m en meteen ook het dak van de weg naar Compostela.

De eerste kilometers verliepen via de grote baan waarbij toch enige oplettendheid van ons, de fietsers, werd gevraagd. Gelukkig maar heel af en toe, was er een Spaanse bestuurder die het niet zo heeft voor de Caminovaarders, bij de les blijven was dus de boodschap. De weg begon stilletjes aan op te lopen en een wegonderbreking noopte ons gebruik te maken van een spectaculaire noodbrug (in verschillende etages) over de spoorweg. Na een dertigtal kilometer stonden onze begeleiders als volleerde politieagenten op en naast de weg om de richting aan te duiden die we bijna verplicht dienden te volgen. Gelukkig was dit naar, een in de onmiddellijke omgeving gelegen, hostel met bar en terras. Koffie met melk als toegelaten versterking voor zowel fietsers als ‘de omkadering’.

Gezien de fietsen aan ons zicht waren onttrokken werden deze gewoon in het café geplaatst en dit was geen probleem voor de uitbater. Weeral veel Aziatische bedevaarders gezien. Terug de baan op en vanaf nu kon men geen 50 meter verder fietsen zonder een enkeling of een groep wandelaars te spotten. De omgeving is hier ook zodanig into de Camino dat er wel op geregelde tijdstippen een bar of dergelijke te bezoeken valt.

Vanaf nu bevinden we ons echt in de bergen. De oplopende weg, zeer korrelige asfalt met ten gepaste tijde ook wat putten en herstellingen, bolt voor geen meter. Dit valt ook meteen te zien aan de snelheden die nog worden behaald. Gelukkig is de beklimming van de Puerto de Foncebadon van aan de voet aangelegd in betere asfalt. De kaarten van de fietsers blijven nog steeds geschud in dezelfde volgorde. Jean Marc, die nu al de bolletjestrui van beste klimmer definitief in zijn bezit heeft, maakte er een lange ‘one man ride’ van. Rudi VK hield ook hier stand op de tweede plaats en was hiermee voorlaatste. Rudi B behaalde brons, moest maar twee man lagen voorgaan en is hiermee uiterst tevreden. Ik hoop dat jullie de grap hiervan inzien en dat alles kan worden verhaald zoals men het zelf wil. We rijden geen wedstrijd maar bergop kan men nu eenmaal niet op elkaar wachten. Boven op de top wel en hier was het dan ook tijd om foto’s te nemen aan La Cruz de Ferro of Cruz de Hierro zoals ze in Spanje zeggen. Hier was het ook zalig vertoeven, in het zonnetje, uit de wind, achter onze voertuigen. Meteen ook de ideale plaats om de innerlijke mensen te versterken met spijs en drank.

De afdaling, een beest van vele kilometers kwam gelegen, maar was bijwijlen heel gevaarlijk. Ergens in een bergdorpje, volop in de zon was het tijd voor een verfrissing. Hier werden we aangesproken door Belgen uit Herentals die we eerder op de top hadden gesproken maar in de afdaling hadden kwijtgespeeld. Of er iemand over technische bagage beschikte om een versnellingsapparaat te herstellen. Iedereen keek direct in de richting van Nonkel maar tot grote teleurstelling van de pechvogels en vooral tot de grote bevestiging van ons bleek Nonkel niks te kennen… van fietsherstellingen.

Vanaf hier ging het naar Ponferrada. Ondertussen dook Wim de plaatselijke Lidl binnen om patatos en andere zaken.

Een rustige camping met veel zon en even schrikken voor een plaatselijk onweer dat eigenlijk niks meer bleek dan van gedrup en gegrom.

De avondmaaltijd was weerom een meesterstuk van kok Wim. Patatten, salade, sjalot, tomaten (met vinaigrette) en gebakken kippenborsten ( en een vleessausje). Het nagerecht bestond uit een verse zoete meloen. Nadien werden de twee resterende ritten besproken en verder was het genieten van de zon.

Morgen voorlaatste etappe van onze Camino naar Portomarin. Wij kijken er alvast naar uit.