Dag 12 - Waar Nederlanders goed in zijn…

Vandaag stond terug een zware rit op het programma. Deze zware rit werd gesponsord door Slagerij Dooms (die instonden voor het beleg bij het start ontbijt) en door Mr. Pierre Keymeulen (Politiecommissaris op rust).

De campingfaciliteiten waren niet extreem voldoende voor onze vijf reisgangers dus moesten wij onze sanitaire behoeften doen in het aangrenzende benzinestation. Gelukkig was de gerant ons goed gezind.

De gebruikelijke drank en eten tijdens het ontbijt zorgde ervoor dat we terug op volle kracht konden vertrekken. We moesten door het centrum van Pamplona voordat we uiteindelijk terug de ‘echte’ bedevaarders te voet konden opmerken. We fietsen op een baan die haast symmetrisch naast de grote weg liep. Hierdoor moesten wij zowel deze grote baan kruisen als de Camino voor de wandelaars.

Terug hellingen van enkele kilometers afwisselend met afdalingen waarin we ons echt konden uitleven. De hele grote snelheden moesten we jammerlijk niet trotseren omdat de wind echt een gevaarlijke rol begon te spelen.

Na een dertigtal kilometer vonden we een aangenaam terrasje. Op hetzelfde ogenblik werden we ingehaald door onze begeleiders. Plaats op het terras voor de fietsers en hun bike maar jammer genoeg niet voor de voertuigen. Wim en nonkel moesten wel doorrijden. Ze hielden er echter wel aan om af en toe wat kiekjes te schieten.

Het middagmaal, deze keer hotdogs 🌭, werden ook gesmaakt. We genoten nog van het zonnetje en moesten uiteindelijk onze tocht verder zetten. In tegenstelling tot andere dagen hadden we besloten om meer te genieten van de ritten en onze tijd te nemen. Dit lukte niet de volle 100% maar we werken eraan, dit zou later op de avond blijken.

Onze tocht zetten we verder met de gebruikelijke beklimmingen en dito afdalingen op naar Logrono. Wim had er werk van gemaakt om deze keer een camping te zoeken die voldeed aan alle luxe. We hadden een ruime parkeerplaats voor beide voertuigen. De was, al enkele dagen summier gewassen, kreeg nu een volledige wasbeurt met wasmiddel en wasverzachter. Het ruikt toch iets aangenamer.

Wijzelf zorgden voor de persoonlijke hygiëne en hier raakten wij aan de praat met enkele Nederlanders. Ons verhaal gedaan, wat op enig enthousiasme werd onthaald maar toen wij spraken over ons goed doel werd het gesprek, althans volgens ons afgebroken met een korte, ook dat nog.

Nonkel ging de omgeving verkennen om het avondmaal op een andere plaats te nemen zodat Wim ook mee kon genieten. Wim zonder koken? Dit kan niet. Wim zette zich achter de kookpot en maakte verse pannenkoeken. Koffie en pannenkoeken is ook iets wat de echte profs verorberen tijdens hun trainingsritten.

Plots kregen we een verschijning. Niet de alom bekende Lievevrouw maar ‘de Guy’. Guy is een sponsor van een rit maar vooral ook een fan die alles vanop de voet volgt. Guy wil ons zelfs ter plaatse volgen en steunen tot ons einddoel… en misschien terug. Welkom Guy, iemand met zoveel ervaring in het organiseren van buitenlandse fietsstages kunnen we goed gebruiken.

We begaven ons naar het restaurant waar we om 18:30 uur aanwezig diende te zijn ingevolge een volzette zaal. Wij dus naar deze eetgelegenheid. Niemand aanwezig behoudens ons, inmiddels, zeskoppig team. We konden pas eten bestellen vanaf 20:00 uur. Waarom? Dat weten vooral wij niet.

Iets voor acht konden wij dan wel onze bestelling plaatsen via de menukaart die Rudi VK had weten te bemachtigen door enkele Spaanse zinnen. Of toch althans iets met veel woorden eindigend op o. Los menu’s por favor pour mangaros. U kent het wel, het Spaans van de Jommekes stripverhalen.

Wat we dan te eten kregen was wel top. Voor de prijs van 35€ per persoon kregen we 3 frisdranken (dit mogen jullie zelf invullen), een voorgerecht (ham, toast en kreeftsalade), steak op de gril (van 1/2kg met been), water en wijn aan tafel en een koffie.

Inmiddels had Guy hier zijn hotel geboekt en begaven wij ons, nadat we nog een liedje hadden meegezongen met een groep Franse gepensioneerden, naar onze camping. Nog even napraten maar plots stond er iemand die zei dat hij kwam geld doneren. Tja, wie zou dat zijn…

Een der Hollanders van tevoren maakte zijn afspraak waar. Wim en Gerda, zo heten die lieve Hollanders, kwamen ons goed doel sponsoren. Zij lieten hun geld achter in houten Nederlandse klompjes. Deze zullen worden overgemaakt aan ons goed doel Rozenbloesem. Raar toch dat die Hollanders ons zo kunnen verrassen. Bedankt Wim en Gerda.

Na de gebruikelijke avondlijke afsluitingen en successen begaven wij ons onder de wol. Er zijn toch nog echt lieve mensen, vooral ook tussen de Nederlanders 😉

Morgen weer een rit met veel klimkilometers. Na onze uitspatting zal deze waarschijnlijk wat zwaarder doorwegen.